Diskovi od 3.5”, 2.5” i 1.8”

Nakon pojave diskova davne 1956. godine od strane IBM-a, njihova važnost za skladištenje podataka bila je velika kao i njihova fizička veličina. Prvi disk koji se tada pojavio bio je u računaru IBM 305 RAMC i reda veličine 24″(inch) prečnika ploča, ukupnog kapaciteta 5MB i težio je otprilike oko jedne tone.

Godine 1963. IBM smanjuje veličinu diska na 14″ što je značajan napredak po pitanju fizičkih gabarita, ali se i smanjuje kapacitet na svega 2.6MB. Kasnije se tokom godina zadržavala fizička veličina diska uz postepeno povećanje kapaciteta i 1979. godine imamo disk od 14″ sa kapacitetom od 571MB. Iste te godine IBM ponovno smanjuje veličinu na 8″ tzv “Piccolo” diskom kapaciteta 64MB.

Tada je cilj bio dostići magičnu granicu kapaciteta od 1GB što IBM-u polazi za rukom 1980. godine, težio je oko 300kg, veličine hladnjaka i cenom od 40.000$. Iste godine Seagate predstavlja disk od 5,25″ ST506, koji je začetnik ere upotrebe diskova u kućnim računarima.

Na pojavu 3.5″ se nije trebalo dugo čekati i 1983. je predstavljen od proizvođača “Rodime” oznake RO352 sa dve ploče i kapaciteta 10 MB.

Vidimo da se smanjenjem fizičke veličine diska gubi na kapacitetu, ali postepenim dodavanjem ploča i prvenstveno načinom zapisa podataka na pločama kapacitet se vremenom povećava.

Povećanje memorijskog kapaciteta uslovljeno je sve većom digitalizacijom modernog doba i potrebom za skladištenjem sve veće količine podataka, dok se i fizička veličina paralelno svodi na prihvatljive i funkcionalne zahteve korištenja.

Dolazak 2.5″ diska se dogodio 1988. godine i svrha mu je bila začetak proizvodnje prvih prenosnih računara koji su zahtevali  što manje dimenzije komponenata, pa je koristio 2 ploče za kapaciteta 20MB.

Disk od 1.8″ se pojavljuje 1991. godine od tada manje poznate firme Integral Peripherals sa jednom pločom kapaciteta diska od 21MB.

Hard disk od 1.8”

Nakon toga dolazi vreme malog zatišja po pitanju smanjenja gabarita diskova i više se posvećuje pažnja ka povećanju kapaciteta, načinu zapisa i brzini prenosa diskova.

IBM nakon godina zatišja ide korak dalje i 1998. godine razvija “Microdrive”  1″ disk sa jednom pločom kapaciteta 340MB.

Prelomna godina je 2004. kada Toshiba na tržište plasira do tada najmanji disk veličine 0.85″ kapaciteta 2GB, dok u isto vreme se razvija tržište flash memorija koje su za razliku od diskova dosta kompaktniji i što je najbitnije, manji su uz neznatno smanjenje kapaciteta.

Toshiba pokušava vratiti upotrebu manjih diskova sa novim modelom 1.8″ diska koji je imao tada neveroatnih 40GB memorijskog prostora koji su zaživeli u kompaktnim prenosnim računarima i tabletima.

Form factor, odnosno dimenzije diska kod spasavanja podataka uglavnom nemaju značajan uticaj jer se zadržao isti princip rada i uglavnom se javljaju isti kvarovi na svim diskovima, neispravne glave, elektronika, bad sectori, problem sa firmware-om. 

Kod pojedinih modela su neki kvarovi izraženiji i kod spasavanja podataka se primenjuje ponekad i drugačiji pristup.